قوله تعالى: «و من اللیْل فتهجدْ به» هجد اذا نام و تهجد اذا سهر و القى الهجود عن نفسه و مثله تحرج و تأثم اذا القى الحرج و الاثم عن نفسه، و التهجد ترک النوم للصلوة فان لم یصل فلیس بتهجد، و المعنى: قم بعد النوم فصل و لا یکون التهجد الا بعد النوم.
قال الحجاج بن عمرو المازنى: یحسب احدکم اذا قام من اللیل فصلى حتى یصبح ان قد تهجد انما التهجد الصلاة بعد رقدة ثم الصلاة بعد رقدة تلک کانت صلاة رسول الله (ص) و کان (ص) یعجبه التهجد من اللیل.
روى حمید بن عبد الرحمن بن عوف عن رجل من الانصار انه کان مع رسول الله (ص) فى سفر فقال لانظرن کیف یصلى النبی (ص) قال فنام رسول الله (ص) ثم استیقظ فرفع رأسه الى السماء فتلا اربع آیات من آخر سورة آل عمران: «إن فی خلْق السماوات و الْأرْض» الآیة... ثم اهوى بیده الى القربة و اخذ سواکا فاستن به ثم توضأ ثم صلى ثم نام ثم استیقظ فصنع کصنیعه اول مرة و یرون انه التهجد الذى امره الله عز و جل.
... قوله: «فتهجدْ به» اى بالقرآن، «نافلة لک» رسول خدا تنها باین آیت مخاطب است که نماز شب تنها بر وى فریضه کردند و «نافلة لک» معنى آنست که فریضة فرضها الله علیک فضلا عن الفرائض التى فرضها علیک و زیادة. قتادة گفت نماز شب در ابتداء اسلام بر وى فرض بود، پس منسوخ گشت و او را بترک آن رخصت دادند، باین قول نافله بمعنى تطوع و فضیله است، فان النافلة ما لیس بواجب میگوید بشب نماز کن و آن ترا تطوعیست و فضیلتى و غنیمتى نه واجب.
قال مجاهد: «نافلة لک» اى زیادة لک فى الدرجات لانه غفر لک ما تقدم من ذنبک و ما تأخر فما عملت من عمل سوى المکتوبة فهى نافلة لک من اجل انه لا تعمل ذلک فى کفارة الذنوب و الناس یعملون ما سوى المکتوبة لذنوبهم فى کفارتها فلیست لهم نافلة و زیادة مجاهد گفت معنى آنست که بشب خیز و نماز کن و این نماز شب ترا زیادت درجاتست که گناهان تو گذشته و آینده همه آمرزیدهاند و ترا حاجت بکفارت آن نیست، هر نماز و عمل که کنى بیرون از فرائض، آن همه ترا زیادتى است و این همه معنى خاصه تر است و مردمان را نه که ایشان را حاجت بدانست کفارت گناهان را، که پیوسته خطاها و زلتها بر ایشان مىرود، پس ایشان را نه نافله باشد و ترا نافله. اینست معنى قول مقاتل و یک قول از ابن عباس: «نافلة لک» اى خاصة لک و کرامة و عطا لک، و یقال لولد الولد نافلة لانه زیادة على الولد.
و خبر درستست که رسول خدا (ص) در آخر عمر قیام شب هشت رکعت کردى، و به خرج من الدنیا، «عسى أنْ یبْعثک ربک» عسى و لعل من الله واجب لانه تعالى لا یدع ان یفعل بعباده ما اطمعهم فیه من الجزاء على طاعاتهم لانه لیس من صفته الغرور و لو ان قائلا قال لآخر تعاهدنى و الزمنى لعلى ان انفعک فلزمه ثم لم ینفعه مع اطماعه فیه و وعده لکان غارا له و تعالى الله عن ذلک، «یبْعثک ربک» یقیمک ربک، «مقاما محْمودا» اى فى مقام محمود و هو مقام الشفاعة یحمده فیه الاولون و الآخرون.
روى انس بن مالک عن النبی (ص) قال: یجتمع المومنون یوم القیامة فیلهمون فیقولون لو استشفعنا على ربنا فاراحنا من مکاننا هذا فیأتون فیقولون یا آدم انت ابو الناس خلقک الله بیده و اسجد لک ملائکته و علمک اسماء کل شىء فاشفع لنا الى ربک حتى یریحنا من مکاننا هذا، فیقول لهم لست هناک و یذکر ذنبه الذى اصابه فیستحیى ربه و لکن ائتوا نوحا فانه اول الرسل بعثه الله الى اهل الارض فیأتون نوحا فیقول لست هناک و یذکر خطیئته و سواله ربه ما لیس له به علم فیستحیى ربه من ذلک و لکن ائتوا ابرهیم خلیل الرحمن فیأتون ابرهیم فیقول لست هناک و لکن ائتوا موسى عبدا کلمه الله و اعطاه التوریة فیأتون موسى فیقول لست هناک و یذکر لهم النفس التی قتل بغیر نفس فیستحیى ربه من ذلک، فیقول ائتوا عیسى عبد الله و کلمته و روحه فیأتون عیسى فیقول لست هناک و لکن ائتوا محمدا (ص) عبدا غفر الله له ما تقدم من ذنبه و ما تأخر فیأتوننى فاقوم فامشى بین سماطین من المومنین حتى استأذن على ربى فیوذن لى فاذا رأیت ربى وقعت او خررت ساجدا لربى فیدعنى ما شاء الله ان یدعنى، ثم قال ارفع رأسک قل یسمع و سل تعطه و اشفع تشفع فارفع رأسى فاحمده بتحمیده یعلمنیه، ثم اشفع فیحد لی حدا فادخلهم الجنة، ثم اعود الیه الثانیة فاذا رأیت ربى وقعت او خررت ساجدا لربى فیدعنى ما شاء الله ان یدعنى ثم یقال ارفع محمد رأسک قل یسمع و سل تعطه و اشفع تشفع فارفع رأسى فاحمده بتحمید یعلمنیه، ثم اشفع فیحد لی حدا فادخلهم الجنة، ثم اعود الیه الثالثة فاذا رأیت ربى وقعت او خررت ساجدا لربى فیدعنى ما شاء الله ان یدعنى، ثم یقال ارفع محمد رأسک قل یسمع و سل تعطه و اشفع تشفع فارفع رأسى فاحمده بتحمید یعلمنیه، ثم اشفع فیحد لی حدا فادخلهم الجنة، ثم اعود الرابعة فاقول یا رب ما بقى الا من حبسه القرآن.
فحدثنا انس بن مالک ان النبی (ص) قال فیخرج من النار من قال لا اله الا الله و کان فى قلبه من الخیر ما یزن برة.
و عن انس ان النبی (ص) اتى بالبراق فقال و الذى بعثک بالحق لا ترکبنى حتى تضمن لى الشفاعة.
و عن کعب بن مالک قال قال رسول الله (ص): یجمع الله الناس یوم القیامة فاکون انا و امتى یوم القیامة على تل فیکسونى ربى حلة خضراء و یوذن لى فاقول ما شاء الله ان اقول فذلک المقام المحمود.
و فى روایة اخرى قال: فاکون انا اول من یدعى و جبرئیل عن یمین الرحمن و الله ما رآه قبلها، فاقول یا رب ان هذا اخبرنى انک ارسلته الى؟ فیقول الله عز و جل صدق، ثم اشفع فاقول یا رب عبادک عبدوک فى اطراف الارض قال و هو المقام المحمود.
و عن حذیفة بن الیمان قال یجمع الناس فى صعید واحد فلا تکلم نفس فیکون اول مدعو محمدا (ص) فیقول لبیک و سعدیک و الخیر فى یدیک و الشر لیس الیک و المهدى من هدیت و عبدک بین یدیک و بک و الیک لا ملجاء و لا منجى منک الا الیک تبارکت و تعالیت سبحانک رب البیت، فذلک قوله: «عسى أنْ یبْعثک ربک مقاما محْمودا».
و عن نافع عن ابن عمر ان رسول الله (ص) قرأ: «عسى أنْ یبْعثک ربک مقاما محْمودا» قال یدنینى فیقعدنى معه على العرش. و قال ابن فنجویه یجلسنى معه على السریر.
و عن ابى وائل عن عبد الله قال: ان الله عز و جل اتخذ ابرهیم خلیلا و ان صاحبکم خلیل الله و اکرم الخلق على الله، ثم قرأ: «عسى أنْ یبْعثک ربک مقاما محْمودا»، قال فیقعده على العرش.
و عن عبد الله بن سلام قال: اذا کان یوم القیامة یوتى بنبیکم (ص) فیقعد بین یدى الرب عز و جل على الکرسى. و عن لیث عن مجاهد فى قوله عز و جل: «عسى أنْ یبْعثک ربک مقاما محْمودا» قال یجلسه على العرش.
اعلم ان اصحاب الحدیث الذین هم نقلة الاخبار و خزنة الآثار اتفقوا على ان هذا التأویل صحیح و ان الله عز و جل کان قبل خلقه الاشیاء قائما بذاته ثم خلق الاشیاء من غیر حاجة له الیها بل اظهار قدرته و حکمته لیعرف وجوده و توحیده و کمال علمه و قدرته بظهور افعاله المتقنة المحکمة و خلق لنفسه عرشا استوى علیه کما شاء و هو الآن مستو على عرشه کما اخبر عن نفسه و ان لم یکن قبل ذلک مستویا علیه و لیس اقعاده محمدا على العرش موجبا له صفة الربوبیة او مخرجا ایاه عن صفة العبودیة بل هو رفع لمحله و اظهار لشرفه و تفضیل له على غیره من خلقه.
«و قلْ رب أدْخلْنی مدْخل صدْق و أخْرجْنی مخْرج صدْق» المدخل: الادخال و المخرج: الإخراج هما مصدران معدولان، مفسران گفتند نزول این آیت آن گه بود که رسول خدا را هجرت فرمودند به مدینه از آنک کافران قریش قصد هلاک وى کردند و ابو طالب و خدیجه هر دو رفته، نه حشمت ابو طالب مانده که جفاء کافران از وى باز داشتى، نه نعمت و مال خدیجه که اذى کافران ازو دور داشتى، پیوسته پیران ایشان استهزاء مىکردند، شاعران هجو مىگفتند، کودکان سنگ مىانداختند، زنان از بامها خاک مىریختند، وانگه بعاقبت در دار الندوه سران و سروران ایشان بهم شدند در تدبیر آن که تا او را چگونه هلاک کنند!! جبرئیل آمد و گفت اى سید خیز از مکه بیرون شو، شهر بمکیان بگذار الله تعالى چنین مىفرماید که تا به مدینه هجرت کنى، رسول خدا بفرمان الله تعالى از مکه بیرون شد، جایى رسید که آن را حزوره گویند، آنجا بایستاد روى سوى مکه کرد گفت: و الله انى لا علم انک احب البلاد الى الله و احب الارض الى الله و لو لا ان المشرکین اخرجونى منک ما خرجت، پس از آنجا برفت تا به غار ثور، جبرئیل آمد و آیت آورد: «و قلْ رب أدْخلْنی» یعنى الغار، «مدْخل صدْق و أخْرجْنی» من الغار، «مخْرج صدْق» خداوند من درآور مرا درین غار در آوردى براستى و نیکویى و بیرون بر مرا ازین غار بیرون بردى براستى و نیکویى. و جماعتى مفسران گفتهاند که این آیت آن گه فرو آمد که در مدینه مىشد، اى رب ادخلنى المدینة ادخال صدق اى ادخالا حسنا لا ارى فیه ما اکره و اخرجنى من مکة اخراج صدق لا التفت الیها بقلبى.
و قیل ادخلنى مکة یعنى عام الفتح و اخرجنى منها آمنا. و قیل دخوله فى الرسالة و خروجه مما یجب علیه فیها غیر مقصر فى تبلیغ الرسالة. و قیل معناه ادخلنى حیث ما ادخلتنى بالصدق و اخرجنى بالصدق اى لا تجعلنى ممن ادخل بوجه و اخرج بوجه فان ذا الوجهین لا یکون امینا عند الله عز و جل، «و اجْعلْ لی منْ لدنْک سلْطانا نصیرا» اى قوة القدرة و الحجة حتى اقیم بهما دینک و قد اجاب الله عز و جل دعاءه و اعلمه انه یعصمه من الناس، فقال جل و عز: «و الله یعْصمک من الناس» و قال: «ألا إن حزْب الله هم الْمفْلحون» و قال: «لیظْهره على الدین کله و لوْ کره الْمشْرکون».
و قال الکلبى: سلطانه النصیر عتاب بن اسید استعمله رسول الله (ص) على اهل مکة، و قال انطلق فقد استعملتک على اهل الله یعنى مکة فکان شدیدا على المریب لینا للمومنین، فقال لا و الله لا اعلم متخلفا یتخلف عن الصلاة فى جماعة الا ضربت عنقه فانه لا یتخلف عنها الا منافق، فقال اهل مکة یا رسول الله تستعمل على اهل الله عتاب بن اسید رجلا جافیا، فقال رسول الله (ص) انى رأیت فیما یرى النائم کان عتاب بن اسید اتى باب الجنة فاخذ بحلقة الباب فقلقلها قلقالا شدیدا حتى فتح له فدخلها فاعز الله به الاسلام لنصرته المسلمین على من یرید ظلمهم فذلک السلطان النصیر.
و قال الحسن: السلطان السیف، و قال سهل بن عبد الله: یعنى لسانا ینطلق عنک.
«و قلْ جاء الْحق» اى الاسلام و الدین، «و زهق الْباطل» الکفر و الشرک.
و قیل جاء القرآن و دین الرحمن و هلک الشیطان و بطلت عبادة الاوثان.
روایت کردند از ابن عباس و ابن مسعود که گفتند روز فتح مکه رسول خدا (ص) سیصد و شصت بت را دید گرد کعبه در نهاده، هر قومى از مشرکان بتان خود را برابر خود داشته و در دست رسول (ص) مخصرهاى بود فرا پیش بتان مىشد و آن مخصره بر چشم و شکم ایشان مىزد و میگفت بلفظ شیرین و بیان پر آفرین، بفرمان خداى آسمان و زمین: «جاء الْحق و زهق الْباطل» و آن بتان بر وى در مىافتادند و مشرکان تعجب همىکردند و با یکدیگر میگفتند: ما رأینا رجلا اسحر من محمد.
... «إن الْباطل کان زهوقا» یبطل و یزول و الحق یبقى و یدوم، زهق بطل و زهقت نفسه ماتت.
در قرآن باطل بر چهار وجه آید: یکى بمعنى دروغ گفتن و دروغ زن داشتن چنانک در سوره المومن گفت: «و خسر هنالک الْمبْطلون» اى المکذبون بالعذاب، همانست که در سوره الجاثیه گفت: «یوْمئذ یخْسر الْمبْطلون» و در عنکبوت: «إذا لارْتاب الْمبْطلون» و در سوره المصابیح: «لا یأْتیه الْباطل منْ بیْن یدیْه و لا منْ خلْفه» اى لا یأتى القرآن التکذیب من الکتب التی کانت قبله و لا یجیء من بعده کتاب فیکذبه. وجه دوم ابطال است بمعنى احباط چنانک در سوره البقرة گفت: «لا تبْطلوا صدقاتکمْ» اى لا تحبطوها بالمن و الاذى، جاى دیگر گفت: «أطیعوا الله و أطیعوا الرسول و لا تبْطلوا أعْمالکمْ». وجه سوم باطلست بمعنى ظلم، کقوله: «لا تأْکلوا أمْوالکمْ بیْنکمْ بالْباطل» یعنى بالظلم. وجه چهارم باطلست بمعنى شرک، کقوله: «جاء الْحق و زهق الْباطل» یعنى ذهب الشرک عبادة الشیطان.
... «إن الْباطل» یعنى الشرک، «کان زهوقا» لیس له اصل فى الارض و لا فرع فى السماء، فلذلک قال زهوقا نظیره فى العنکبوت: «و الذین آمنوا بالْباطل و کفروا بالله» و فى النحل: «أ فبالْباطل یوْمنون».
قوله: «و ننزل من الْقرْآن» قراءت بصرى «و ننزل» بتخفیف است، «من الْقرْآن» من درآورد تا بدانى که قرآن که فرود آمد نجم نجم فرو آمد چیز چیز چنانک بروزگار بوى حاجت بود و لایق وقت بود. و قیل من ها هنا للتبیین. و قیل من ها هنا زیادة وصلة، کقوله: «و اتخذوا منْ مقام إبْراهیم مصلى یغْفرْ لکمْ منْ ذنوبکمْ شرع لکمْ من الدین یغضوا منْ أبْصارهمْ رب قدْ آتیْتنی من الْملْک» کل ذلک صلة فى الکلام و نحوه کثیر، «ما هو شفاء» من کل داء لما فیه البرکات و یدفع الله به کثیرا من المکاره، و فى الخبر: من لم یستشف بالقرآن فلا شفاه الله، «و رحْمة للْموْمنین» بیان و برکة و هدى و ثواب لا انقطاع له فى تلاوته، «و لا یزید الظالمین إلا خسارا» لتکذیبهم ایاه فیزداد خسارهم.
«و إذا أنْعمْنا على الْإنْسان» بالمال و الصحة و الامن، «أعْرض» عن ذکرنا و دعائنا. قیل هو عام، و قیل نزلت فى الولید بن المغیرة، «أعْرض» عن ذکر ما کان فیه من السقم و الضرر و الفقر قبل ذلک، «و نأى بجانبه» اى بعد بنفسه عن القیام بحقوق نعم الله و اعرض عن الدعاء و الابتهال. و قیل «نأى بجانبه» اعجب بنفسه لان المعجب متباعد عن الناس، «و إذا مسه الشر» اى اصابه المرض و الفقر و الخوف، «کان یوسا» قنوطا عن الخیر و من حمد الله سبحانه لانه لا یثق بتفضل الله تعالى على عباده. قرأ ابن عامر: «و ناء بجانبه» ممدودا مثل ناء و هو مقلوب من ناى مثل: راى و راء، و قیل من النوء و هو النهوض و القیام، و قرأ حمزة و الکسائى: «ناى» بکسر النون و امالة الهمزة، و قرأ ابو عمرو و عاصم و نافع: «ناى» بفتح النون و امالة الهمزة و الباقون بفتح النون و الهمزة على التفخیم و هو اللغة العالیة.
«قلْ» یا محمد، «کل یعْمل على شاکلته» اى على دینه و نیته. و قیل على خلیقته و طبیعته. و قیل على مذهبه و طریقته، فالکافر یعمل ما یشبه طریقته من الاعراض عند الانعام و الیأس عند الشدة، و المومن یفعل ما یشبه طریقته من الشکر عند الرخاء و الصبر و الاحتساب عند البلاء، الا ترى انه قال: «فربکمْ أعْلم بمنْ هو أهْدى سبیلا» اصوب طریقا و اصح مذهبا و هو المومن الذى لا یعرض عند النعمة و لا ییأس عند المحنة.
قوله: «و یسْئلونک عن الروح» سبب نزول این آیت آن بود که کاروان قریش از مکه به شام مىشد بتجارت، و گذرگاه ایشان مدینه بود، چون آنجا رسیدند از جهودان مدینه پرسیدند از کار محمد و حال او که شما در وى چگویید و در کتاب شما از نعت وى چیست؟ ایشان گفتند او را از سه چیز پرسید: از اصحاب کهف و از ذو القرنین و از روح، اگر قصه اصحاب کهف و ذو القرنین گوید و جواب دهد پیغامبرست و اگر نگوید پیغامبر نیست، و اگر از روح جواب دهد و بیان آن کند پیغامبر نیست و اگر جواب ندهد و بیان نکند پیغامبرست، پس چون بمکه باز آمدند از رسول خدا (ص) هر سه پرسیدند: قصه اصحاب الکهف و ذو القرنین در سوره الکهف فرو آمد از آسمان و ایشان را بیان کرد و در روح سخن نگفت تا جبرئیل آمد و آیت آورد، «و یسْئلونک عن الروح قل الروح منْ أمْر ربی».
اکنون علماء دین را خلافست که مراد باین روح که از وى پرسیدند چیست؟ قتاده گفت: جبرئیل است بدلیل قوله: «نزل به الروح الْأمین،على قلْبک»، على (ع) و ابن عباس گفتند فریشته ایست در آسمان که او را هفتاد هزار رویست، در هر رویى هفتاد هزار زبان، در هر زبانى به هفتاد هزار لغت خداى را عز و جل تسبیح مىکند و رب العزه از هر تسبیحى ملکى مىآفریند که در عالم قدس با فریشتگان مىپرد تا بقیامت، مجاهد گفت: روح خلقىاند از خلق خداى عز و جل در آسمان بر صورت بنى آدم که ایشان را دست و پاى و اعضا چنانست که آدمیان، و ایشان را اکل و شرب است اما نه آدمیانند و نه فریشتگان، باین قولها «قل الروح منْ أمْر ربی» تأویل آنست که: من خلق ربى.
حسن گفت: روح اینجا قرآن است که مشرکان از رسول خدا (ص) پرسیدند که این قرآن که داد بتو و از کجا رسید بتو؟ جواب ایشان این آمد: «قل الروح منْ أمْر ربی» اى من وحى ربى و من عنده، کقوله: «أوْحیْنا إلیْک روحا منْ أمْرنا». و قیل هى الروح التی یحیى بها البدن سألوه عن ذلک و عن حقیقته و کیفیته و موضعه من البدن و ذلک ما لم یخبر الله سبحانه احدا و لم یعط علمه احدا من عباده، فقال: «قل الروح منْ أمْر ربی» اى من علم ربى و انکم لا تعلمونه.
قال عبد الله بن بریدة: ما یبلغ الجن و الانس و الملائکة و الشیاطین علم الروح و لقد مات رسول الله (ص) و ما یدرى ما الروح، قوله: «و ما أوتیتمْ من الْعلْم إلا قلیلا» بالاضافة الى علم الله عز و جل. و قیل «و ما أوتیتمْ من الْعلْم إلا قلیلا» یعنى ثمانیة و عشرین حرفا.
«و لئنْ شئْنا لنذْهبن بالذی أوْحیْنا إلیْک» یعنى القرآن، اى لو شئنا لمحوناه من القلوب و من الکتب و لذهبنا به من الارض حتى لا یوجد له اثر، «ثم لا تجد لک به علیْنا وکیلا» اى لا تجد من تکل رده الیک. و قیل الوکیل ها هنا بمعنى الکفیل، اى لا تجد کفیلا یضمن لک ان یأتیک بما اخذ منک.
«إلا رحْمة منْ ربک» استثناء لیس من الاول المعنى لکن رحمة منا ادرکتک فبقى فى قلبک و فى قلوب المومنین و قال ابن جریر: معناه لکنه لا یشاء ذلک رحمة من ربک و تفضلا، «إن فضْله کان علیْک کبیرا» حین ارسلک نبیا و انزل علیک کتابا و جعلک سید ولد آدم و اعطاک المقام المحمود.
روى هشام بن عروة عن ابیه عن عبد الله بن عمرو: ان رسول الله (ص) خرج و هو معصوب الرأس من وجع فصعد المنبر فحمد الله و اثنى علیه ثم قال: یا ایها الناس ما هذه الکتب التی تکتبون اکتاب غیر کتاب الله یوشک ان یغضب الله عز و جل لکتابه فلا یدع ورقا و لا قلبا الا اخذ منه، قالوا یا رسول الله فکیف بالمومنین و المومنات یومئذ؟ قال من اراد الله به خیرا ابقى فى قلبه لا اله الا الله.
و روى عن عبد الله بن عمرو قال: ان اول ما تفقدون من دینکم الامانة و آخر ما تفقدون من دینکم الصلاة و لیصلین قوم و لا دین لهم و ان هذا القرآن تصبحون یوما و ما فیکم منه شىء، فقال رجل کیف یکون ذاک یا با عبد الرحمن و قد اثبتناه فى قلوبنا و اثبتناه فى مصاحفنا نعلمه ابناءنا و یعلمه ابناونا ابناءهم الى یوم القیامة، قال یسرى به فى لیلة فیذهب بما فى المصاحف و بما فى القلوب، ثم قرأ عبد الله: «و لئنْ شئْنا لنذْهبن بالذی أوْحیْنا إلیْک».
و قال اکثروا الطواف بالبیت قبل ان یرفع و ینسى الناس مکانه و اکثروا تلاوة القرآن قبل ان یرفع، قالوا هذه المصاحف ترفع فکیف بما فى صدور الرجال؟ قال یسرى علیه لیلا فیصبحون منه فقراء و ینسون قول لا اله الا الله فیقولون فى قول اهل الجاهلیة و اشعارهم فذلک حین یقع علیهم القول و قال لا تقوم الساعة حتى یرجع القرآن من حیث نزل له دوى کدوى النحل فیقول الرب عز و جل ما بالک فیقول یا رب منک خرجت و الیک اعود و اتلى و لا یعمل بى اتلى و لا یعمل بى.
«قلْ لئن اجْتمعت الْإنْس و الْجن» سبب نزول این آیت آن بود که احبار یهود گفتند یا محمد اگر پیغامبرى بر صحت نبوت خویش نشانى بیار، معجزهاى بنماى، چنانک موسى نمود از عصا و ید بیضا و غیر آن که این قرآن که تو آوردهاى و دعوى میکنى که کسى مثل آن نتواند آورد اگر از حاضران وقت کسى نیست که مثل آن بیارد و از آن عاجز است از غائبان کس باشد که مثل آن تواند آوردن. این سخن جهودانست، اما مشرکان قریش خود میگفتند: لو نشاء لقلنا مثل هذا ما اگر خواهیم مثل این قرآن بیاوریم که این نیست مگر اخبار گذشتگان و افسانههاى پیشینیان، چنانک ایشان گفتند ما نیز گوئیم و توانیم، رب العالمین بجواب ایشان این آیت فرستاد: «قلْ لئن اجْتمعت الْإنْس و الْجن» اى محمد ایشان را بگوى اگر جن و انس بهم آیند تا مثل این قرآن بیارند نتوانند، «و لوْ کان بعْضهمْ لبعْض ظهیرا» معینا یعاون بعضهم بعضا. قال السدى: لا یأتون بمثله لانه غیر مخلوق و لو کان مخلوقا لاتوا بمثله.
«و لقدْ صرفْنا للناس» اى ذکرنا و بینا «فی هذا الْقرْآن» للناس، یعنى لاهل مکة، «منْ کل مثل» اى من کل صنف من الترغیب و الترهیب و انباء الاولین و الآخرین و ذکر الجنة و النار. و قیل لیس المراد بالمثل ها هنا الکلمة السائرة، انما المراد به من کل شىء و نوع من الکلام الذى یجب الاعتبار به، «فأبى أکْثر الناس» اى اکثر اهل مکة، «إلا کفورا» جحودا للحق لانهم اقترحوا الآیات بعد ظهور المعجزات، فذلک قوله: «و قالوا لنْ نوْمن لک حتى تفْجر لنا» ابن عباس گفت اشراف قریش نزدیک کعبه بهم آمدند: عتبه و شیبه پسران ربیعه و ابو سفیان بن حرب و النضر بن الحرث و ابو البخترى بن هشام و الاسود بن المطلب و زمعة بن الاسود و الولید بن المغیرة و ابو جهل بن هشام و عبد الله بن ابى امیه و امیة بن خلف و العاص بن وائل و نبیه و منبه پسران حجاج، این صنادید قریش همه بهم آمدند و با یکدیگر گفتند محمد را حاضر کنید تا نخست بحجت با وى سخن گوئیم اقامت عذر خویش را، آن گه چون سر باز زند تدبیر کار وى میکنیم، کس فرستادند و رسول را خواندند، رسول خدا (ص) بایمان و رشد ایشان عظیم حریص بود، بطمع آنک ایمان آرند زود برخاست و پیش ایشان رفت، باتفاق گفتند محمد دانى که در میان قوم خویش آئین نو آوردى و کار نو ساختى و در دین آباءو اجداد خویش طعن زدى و پیرانرا حرمت نداشتى و خدایان ما را ناسزا گفتى و پراکندگى در میان جمع ما افکندى، اکنون سخن ما بتحقیق بشنو، اگر مال میخواهى و مقصود تو جمع مالست ما ترا چندان مال دهیم که بر همه افزون شوى در مال، و اگر شرف و ریاست و سرورى طلب میکنى ما ترا سید و سرور خود گردانیم، و اگر ملک میخواهى ترا بر خود پادشاه کنیم و همه فرمان بردار تو شویم، و اگر با تو دیو است که بر تو غلبه کرده است و ترا رنجه میکند ما ببذل و جاه و مال طبیبان حاذق را بدست آریم تا ترا مداومت کنند، رسول خدا (ص) گفت: ما بى ما تقولون ما جئتکم بما جئتکم به اطلب اموالکم و لا الشرف فیکم و لا الملک علیکم و لکن الله بعثنى الیکم رسولا و انزل على کتابا و امرنى ان اکون لکن بشیرا و نذیرا فبلغتکم رسالة ربى و نصحت لکم
اى قوم من آن مرد نهام که شما مىپندارید و در من آن نیست که شما مىگوئید و آنچ آوردم نه بدان آوردم تا بر شما ریاست و شرف و ملک جویم، یا مال و نعمت خواهم، من پیغامبر خداام و فرستاده وى بشما، مرا بحق فرستاد و کتاب داد تا دوستان را ببهشت و کرامت جاودان بشارت دهم و دشمنان را بدوزخ و عذاب بیکران بیم دهم، من پیغام الله تعالى رسانیدم و رسالت گزاردم و نصیحت کردم، اگر قبول کنید شما را عز دو جهان بود و نعیم جاودان، اگر قبول نکنید من صبر کنم تا الله تعالى حکم کند میان من و شما و کار برگزار چنانک خود خواهد.
ایشان گفتند اى محمد اگر آنچ ما گفتیم و بر رأى تو عرضه کردیم نمىشنوى و نمىپذیرى، پس بدان که این مکه جایى تنگست، تنگ معیشت و تنگ آب از خداوند خویش بخواه تا این کوههاى مکه از جاى بر گیرد تا جاى بر ما فراخ گردد، و از چشمهها آب فراخ گشاید و جویها روانند تا ما کشت زار کنیم و باغ و بستان سازیم چنانک در شام است و در عراق، اینست که رب العالمین گفت: «و قالوا لنْ نوْمن لک حتى تفْجر لنا من الْأرْض ینْبوعا»، عاصم و حمزة و کسایى و یعقوب تفجر بفتح تا و تخفیف خوانند، باقى بضم تا و تشدید چنانک در حرف ثانیست باتفاق. الله تعالى گفت جل جلاله کافران قریش گفتند ما بتو ایمان نیاریم اى محمد تا آن گه که چشمه آب گشایى از بهر ما در زمین مکه، و معنى تفجر تشقق و الفجر الشق و التفجیر للمبالغة، «ینْبوعا» عینا ینبع منها الماء.
«أوْ تکون لک جنة» اى حائط و بستان، «منْ نخیل» جمع نخل کعبد و عبید، «و عنب فتفجر الْأنْهار خلالها» اى وسطها، «تفْجیرا» مرة بعد اخرى.
«أوْ تسْقط السماء کما زعمْت علیْنا کسفا» بفتح سین قراءت عاصم است و نافع و ابن عامر جمع کسفة و هى القطعة باقى بسکون سین خوانند، کسفا یعنى طبقا و اشتقاقه من کسفت الشیء اذا غطیته، از اقتراحات ایشان یکى این بود که ایمان نیاریم تا آن گه که آسمان فرو افکنى بر ما پاره پاره گشته چنانک گفتى که برستاخیز چنان خواهد گشت. و گفتهاند پیش از نزول این آیت از آسمان آن آیت فرو آمده بود که: «إنْ نشأْ نخْسفْ بهم الْأرْض أوْ نسْقطْ علیْهمْ کسفا من السماء» پس ایشان باستهزاء باز گفتند که ایمان نیاریم بتو تا آن گه که از آسمان طبقى فرو افکنى بر ما چنانک خود گفتهاى، «أوْ تأْتی بالله» یا خداى را آرى تا ترا گواهى دهد چنانک مىگویى که خواهد آمد روز رستاخیز بداورى، «و الْملائکة قبیلا» یعنى تأتى بهم حتى نراهم مقابلة و معاینة یشهدون لک بالنبوة. و قیل قبیلا اى ضمینا و کفیلا على صدق دعواک و وفائک بالوعد و الوعید. و قیل قبیلا اى مجتمعین اجتماع القبائل، یقال قبلت به اقبل قبالة کما تقول کفلت به اکفل کفالة و کذلک قول الناس قد تقبل فلان بهذا اى تکفل به.
«أوْ یکون لک بیْت منْ زخْرف» یعنى من ذهب، یقال زخرفت الشىء اذا کملت زینته. و قوله: «حتى إذا أخذت الْأرْض زخْرفها» اى کمال زینتها، و از اقتراح ایشان این بود که از خداوند خود خواه تا ترا خانهاى زرین دهد و گنجهاى زر و سیم بر تو گشاید تا بى نیاز شوى از آنک ترا ببازار باید رفت و طلب معاش باید کرد، چون ایشان این گفتند رسول خدا (ص) جواب داد: ما انا بالذى یسأل ربه هذا و ما بعثت الیکم بهذا و لکن الله بعثنى بشیرا و نذیرا.
«أوْ ترْقى فی السماء» این یکى حکایتست از قول عبد الله بن ابى امیة المخزومى پسر عاتکة بنت عبد المطلب ابن عمة النبى (ص) فقال: لا اومن بک ابدا حتى تتخذ الى السماء سلما ثم ترقى فیه و انا انظر حتى تأتیها و تأتى بکتاب من السماء فیه من رب العالمین الى عبد الله بن ابى امیة انى قد ارسلت محمدا نبیا فآمن به و صدقه و الله لو آتیتنى به ایضا لما امنت بک و لا صدقتک، «قلْ سبْحان ربی هلْ کنْت إلا بشرا رسولا» اى لو قدرت على ما تریدون لکنت الها و الله منزه عن الشریک و لست انا الا آدمیا مثلکم خصنى من بینکم بالرسالة فارسلنى الیکم. بر قراءت مکى و شامى، «قال سبحان ربى» اى قال محمد مجیبا لهم رسول خدا (ص) جواب ایشان داد و گفت اگر مرا قدرت و قوت آن بودى که شما خواستید آن خدایى بودى و الله تعالى پاکست از شریک و انباز، من بشرىام همچون شما و آنچ شما میخواهید در قدرت و قوت بشر نیست.
«و ما منع الناس أنْ یوْمنوا» من الایمان، «إذْ جاءهم الْهدى» اى النبی و القرآن، «إلا أنْ قالوا» اى الا قولهم، «أ بعث الله بشرا رسولا» اى هلا بعث ملکا رسولا انکار کردند بآنک الله تعالى بشرى از جنس ایشان برسولى فرستاد، گفتند چرا نه فریشتهاى فرستادى و ندانستند که تآنس از تجانس خیزد و تنافر از تخالف بود، هر کس را انس با جنس خود بود، اگر پیغامبر فریشته بودى آدمى را با وى انس نبودى بلکه وى را نفرت بودى و نه مقتضى حکمت بودى، چون ایشان چنین گفتند رب العالمین جواب ایشان داد: «قلْ لوْ کان فی الْأرْض ملائکة» بدل الآدمیین، «یمْشون» کما یمشى ابن آدم، «مطْمئنین» مستوطنین الارض، «لنزلْنا علیْهمْ من السماء ملکا رسولا» لانه لا یرسل الى خلق الا ما کان من جنسه لیکونوا منه اقبل و الیه اسرع پس کافران گفتند: و من یشهد لک انک رسول الله؟ آن کیست که گواهى دهد ترا که رسول خدایى؟ الله تعالى بجواب ایشان این آیت فرستاد: «قلْ» یا محمد، «کفى بالله شهیدا بیْنی و بیْنکمْ» بانى رسوله. و قیل المعنى انى اشهد الله على انى بلغتکم ما امرنى بتبلیغه و اجتهدت و انکم کفرتم لیشهد لى علیکم یوم القیامة، و انتصاب شهیدا على التمییز او على الحال اى کفى الله فى حال الشهادة، «إنه کان بعباده خبیرا» بما کان، «بصیرا» بما یکون.
«و منْ یهْد الله فهو الْمهْتد» اى من وفقه الله للایمان فهو الذى اهتدى و اصاب الرشاد، «و منْ یضْللْ» یخذله، «فلنْ تجد لهمْ أوْلیاء منْ دونه» یهدونهم، «و نحْشرهمْ یوْم الْقیامة على وجوههمْ» قیل یسحبون علیها، و قیل یمشون علیها. و عن انس: ان رجلا قال یا رسول الله کیف یحشر الکافر على وجهه یوم القیامة؟ فقال ان الذى امشاه على رجلیه قادر ان یمشیه على وجهه.
و عن ابى هریرة قال قال رسول الله (ص): یحشر الناس یوم القیامة ثلاثة اصناف: صنف مشاة و صنف رکبان و صنف على وجوههم، قیل یا رسول الله و کیف یمشون على وجوههم؟ قال: ان الذى امشاهم على اقدامهم قادر ان یمشیهم على وجوههم، «عمْیا و بکْما و صما» اگر کسى گوید چونست که درین آیت ایشان را بکرى و گنگى و نابینایى صفت کرد؟ جاى دیگر گفت: «و رأى الْمجْرمون النار سمعوا لها تغیظا و زفیرا دعوْا هنالک ثبورا»، جواب آنست که ابن عباس گفت: «عمْیا» لا یرون شیئا یسرهم، «بکْما» لا ینطقون بحجة، «صما» لا یسمعون شیئا یسرهم. مقاتل گفت: اول که از خاک بر آیند بینند و گویند و شنوند تا آن گه که نداء: «اخْسوا فیها و لا تکلمون» شنوند پس از آن گنگ و کر و نابینا گردند. ابن جریر بر عکس این گفته: قال حین یخرجون من قبورهم یکونون بهذه الصفة ثم یرون و ینطقون و یسمعون، «کلما خبتْ» اى عن اللهب مع بقاء حرها و اصلها، «زدْناهمْ سعیرا» توقدا فلا یفتر ابدا. و قیل: «کلما خبتْ» بعض النیران اشتعلت بهم نار اخرى من جهة اخرى فهم معذبون بنار بعد نار. و قیل کلما خمدت و نضجت جلودهم و لحومهم بدلهم الله غیرها لیذوقوا العذاب.
«ذلک جزاوهمْ» اى ذلک العذاب. و قیل العمى و الصم و الخرس بسبب «بأنهمْ کفروا» بمحمد (ص) و انکروا البعث و النشور و قد سبق تفسیره، «و قالوا أ إذا کنا عظاما و رفاتا» ابن کثیر و ابو عمرو و عاصم و حمزة: «أ إذا، ائنا» هر دو حرف باستفهام خوانند، نافع و کسایى و یعقوب: «أ إذا» باستفهام خوانند و «انا» بخبر، ابن عامر بعکس این خواند: «اذا» بخبر و «ائنا» باستفهام. و همچنین خلافست در آیت گذشته هم درین سورت و هم در سوره الرعد.
«أ و لمْ یروْا» این جواب منکران بعث است، اى او لم یعلموا یعنى هم یعلمون، «أن الله الذی خلق السماوات و الْأرْض قادر على أنْ یخْلق مثْلهمْ» اى هم مقرون بان الله خالق السماوات و الارض و خالقهم ابتداء و ممیتهم فلم انکروا الاعادة میگوید آن خداوندى که قادرست بر آفرینش آسمان و زمین با شدت و قوت و بزرگى آن، قادرست بر آفرینش آدمى با ضعف و حقارت وى در جنب آن، جاى دیگر گفت: «لخلْق السماوات و الْأرْض أکْبر منْ خلْق الناس أ أنْتمْ أشد خلْقا أم السماء»، «و جعل لهمْ أجلا» اى وقتا لعذابهم و اهلاکهم، «لا ریْب فیه» انه آتیهم جوابا لقولهم: «أوْ تسْقط السماء کما زعمْت علیْنا کسفا». و قیل فى الآیة تقدیم و تأخیر، تقدیره خلق السماوات و الارض و جعل لهم اجلا لا ریب فیه قادر على ان یخلق مثلهم، «فأبى الظالمون» اى المشرکون، «إلا کفورا» جحودا بذاک الاجل و هو البعث و القیامة.
قوله: «قلْ لوْ أنْتمْ تمْلکون خزائن رحْمة ربی» قیل خزائن الرزق، و قیل الرحمة ها هنا المال، «إذا لأمْسکْتمْ خشْیة الْإنْفاق» اى لبخلتم و امسکتم عن الصدقة و ما جدتم کجود الله سبحانه و تعالى خشیة الاملاق و الفقر، املق و انفق و اعدم و اصرم بمعنى واحد. و قیل خشیة ان یفنیه الانفاق، هذا جواب لقولهم: «لنْ نوْمن لک حتى تفْجر لنا من الْأرْض ینْبوعا»، «و کان الْإنْسان قتورا» اى بخیلا ممسکا، و الانسان ها هنا الکافر خاصة کما قال عز و جل: «إن الْإنْسان لربه لکنود» اى کفور «و إنه لحب الْخیْر لشدید» اى من اجل حب المال بخیل.